هزار و دویست سال قبل برای اولین بار افتخار میزبانی شما را داشتیم، آقای ما. خادمان کوی خود را قابل دانستید و بر چشم ما قدم نهادید و اکنون هزار سال پس از آن روز، هنوز از به یادآوری خاطره¬ی نخستین بار که دیدیمتان چشمانمان روشن است. آن موقع شما میهمان ما بودید، میهمانی که با خود نور و خوبی آورد، نه، شما خودِ خوبی و نور بودید، آقای ما و اینک ما میهمانان شماییم. آقای ما! شاها! سرورا! می دانیم سراپا بدی ایم، اما به امید لطفت در می زنیم. آیا ما را هم در خانه تان جایی هست؟

در نگاه بیشتر ببینید